Η ηλικία της γυναίκας είναι ο σημαντικότερος προγνωστικός παράγοντας. Όσο μικρότερη η ηλικία τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα επιτυχίας. Έτσι η ηλικία πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν όταν παίρνουμε τις αποφάσεις  και σχεδιάζουμε την στρατηγική για την αντιμετώπιση της υπογονιμότητας.

Βεβαίως ΟΧΙ. Μετά την εμβρυομεταφορά επιστρέφουμε άμεσα στις συνήθεις καθημερινές δραστηριότητες. Καμία μελέτη δεν έδειξε ουδεμία βελτίωση των ποσοστών επιτυχίας με την ανάπαυση και την μείωση των καθημερινών δραστηριοτήτων.

Η αναπαραγωγή των ειδών και κατά ακολουθία του ανθρώπου είναι η σημαντικότερη λειτουργεία. Δεν επιρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Οι άνθρωποι αναπαρήχθησαν και συνεχίζουν να αναπαράγονται σε καταστροφές, πολέμους, κακουχίες και δυστυχίες. Τα καθημερινά άγχη και προβλήματα  μπορεί να κουράζουν το ζευγάρι αλλά μόνον αν μειώνουν σημαντικά την συχνότητα των σεξουαλικών επαφών μπορούν να συνεισφέρουν σε υπογονιμότητα.

Μετά 1 έτος ελεύθερων επαφών χωρίς αποτέλεσμα το ζευγάρι πρέπει να συζητήσει με εξειδικευμένο γιατρό. Μπορεί να γίνουν πολύ απλές εξετάσεις όπως σπερμοδιάγραμμα και εκτίμηση της ωοθηκικής επάρκειας της γυναίκας καθώς και αναλυτική συζήτηση για την φυσιολογία της ανθρώπινης αναπαραγωγής χωρίς απαραίτητα να γίνουν κάποιες παρεμβάσεις. Σημαντικό είναι να συναποφασισθεί  κάποιο χρονοδιάγραμμα των μελλοντικών δράσεων.

Σε αρκετές περιπτώσεις  δεν μπορούμε να βρούμε τα αίτια της υπογονιμότητας, σε λίγες περιπτώσεις μπορούμε, αλλά σπάνια μπορούμε να τα διορθώσουμε. Η λειτουργεία της ανθρώπινης αναπαραγωγής είναι πολύπλοκη  και με πολλά βήματα. Στις πιο πολλές φορές η αποτυχία οφείλεται σε διαφορετικά κάθε φορά αίτια. Συνήθη αίτια όπως η ολιγοασθενοσπερμία, ο σαλπιγγικός παράγων, η ενδομητρίωση, η ωοθηκική ανεπαρκεια  δεν διορθωνονται αλλα παρακαμπτωνται με την εξωσωματικη γονιμοποιηση. Δηλαδη μιμουμαστε την ανθρωπινη αναπαραγωγη δημιουργωντας εμβρυα  τα οποια μεταφερουμε στην μητρα ελπιζοντας σε εμφύτευση των και κύηση. Σε αποτυχία επαναλαμβάνουμε την προσπάθεια με προσοχή και λίγες αλλαγές στην διαδικασία.

Έμβρυα καλής και μέτριας ποιότητας που περισσεύουν μπορούν να καταψυχθούν και να διατηρηθούν για πολλά χρόνια. Η τεχνολογία κατάψυξης έχει βελτιωθεί και πρακτικά έμβρυα που επιβιώνουν της διαδικασίας κατάψυξης έχουν τις ίδιες πιθανότητες επιτυχίας όπως και τα «φρέσκα» έμβρυα. Η μεταφορά τους γίνεται σε φυσικούς ή τεχνητούς κύκλους, είναι εύκολη και φιλική διαδικασία και προσθέτουν σημαντικά ποσοστά επιτυχίας στον «φρέσκο» κύκλο.

Βεβαίως ΟΧΙ. Θα πρέπει να γίνει εκτενής εκτίμηση της κατάστασης, της ηλικίας και των προσδοκιών του ζευγαριού. Να  εκτιμηθεί η δυνατότητα για αυτόματη αναπαραγωγή και να σχεδιαστεί μία ολοκληρωμένη στρατηγική για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.  Να εξηγηθούν και να αξιολογηθούν παρεμβάσεις όπως η αναμονή, οι επαφές σε ορισμένες ημέρες στον κύκλο (timing), η πρόκληση πολλαπλής ωοθυλακιογένεσης και επαφές ή ενδομήτρια σπερματέγχυση. Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η τελευταία παρέμβαση. Ταυτόχρονα πρέπει να εξηγηθούν και οι προσδοκίες επιτυχίας και ο χρόνος που πρέπει να διατεθεί για κάθε παρέμβαση. Έτσι το ζευγάρι και ο γιατρός θα συναποφασίσουν ποια ή ποιες κατά σειρά και για πόσο χρονικό διάστημα παρεμβάσεις ταιριάζουν στο συγκεκριμένο ζευγάρι.

Η λαπαροσκόπιση δεν προσθέτει πρακτικά κατι που να βελτιώνει  την έκβαση της εξωσωματικής γονιμοποίησης και ως εκ τούτου όχι μόνο δεν είναι απαραίτητη αλλά προσθέτει ταλαιπωρία και κόστος χωρίς οφέλη. Η υστεροσκόπιση δεν είναι απαραίτητη αρχικά αν η σαλπιγγογραφία, το κολπικό υπερηχογράφημα και το ιστορικό είναι χωρίς ευρήματα. Έχει καποιο όφελος αν έχουν προηγηθεί αποτυχημένοι κύκλοι εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Πολύπλοκες και δαπανηρές εξετάσεις όπως οι ανοσολογικές και της θρομβοφιλίας δεν είναι απαραίτητες διότι δεν έχει αποδειχθεί αντικειμενικά η συσχέτιση των αντίστοιχων παθήσεων με το αποτέλεσμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ωστόσο, σε συγκεκριμένες παθήσεις ή κληρονομικό και ατομικό ιστορικό  θρομβοφιλίας πρέπει να γίνονται οι εξετάσεις.

Οι  θεραπείες υπογονιμότητας άρχισαν από την δεκαετία των 70. Έχουν γίνει πολύ μεγάλες έρευνες, σε διαφορετικά κράτη και δεν έχει αναδειχθεί καμία σημαντική συσχέτιση των θεραπειών υπογονιμότητας και κάποιου είδος καρκίνου στην γυναίκα. Αυτό σημαίνει ότι η συχνότητα διάγνωσης καρκίνου σε γυναίκες με υπογονιμότητα είναι η ίδια είτε έχουν κάνει θεραπείες υπογονιμότητας και εξωσωματική γονιμοποίηση είτε όχι. Να επισημάνουμε ότι οι θεραπείες υπογονιμότητας γίνονται σε εκατομμύρια γυναίκες παγκόσμια. Αν υπήρχε οποιαδήποτε, έστω και μικρή, συσχέτιση με καρκινογένεση θα είχε ‘ηδη αναδειχθεί.